Ondanks de storm zijn we veel buiten, we wandelen en fietsen. Wel zoeken we de luwte op van het bos (en ja we letten op, stormschade lijkt hier mee te vallen) In het bos zie je op veel plekken de sneeuwklokjes. Een hoopvol teken dat het voorjaar er aankomt.

Sneeuwklokjes in de Dennen

Op de website van Staatsbosbeheer lees ik dat in 1500 kwam het gewone sneeuwklokje (Galanthus nivalis) naar Nederland. Van oorsprong komt het sneeuwklokje vooral voor in Midden- en Zuid-Europa. Ze werden in Nederland aangeplant bij kloosters en landhuizen. Inmiddels voelen ze zich hier zo thuis dat ze niet meer weg te denken zijn uit de Nederlandse natuur.

Ongeveer 100 jaar geleden kwamen de sneeuwklokjes naar Texel. De sneeuwklokjes teelt kwam echt op gang toen Texelse kwekers vanaf de jaren 50 afreisden naar Frankrijk, om daar wilde sneeuwklokjes te oogsten. Niet om rechtstreeks te verkopen maar om te kweken in gepachte percelen in De Dennen.

Op de verspreidingskaart is goed te zien, dat er veel sneeuwklokjes op Texel zijn
Fietsend langs de sneeuwklokjeskweker zie ik de aarde bedekt met riet. In Trouw lees ik “Dat geeft beschutting”, legt Kikkert uit. “Bovendien slaat het riet bij de groei stikstof op die het later afgeeft, daardoor is het een natuurlijke vorm van bemesting. Dat werkt beter dan kunstmest, want daar hebben sneeuwklokjes de pest aan.” Ik hoop dat de sneeuwklokjes teelt vrij is van pesticiden maar ben daar niet gerust op.

Op de akkers rijden de tractors met “gewasbeschermingsmiddelen”, een deken van gif onder de duinrand. Vrolijk word ik hier niet van.

Sneeuwklokjes als inspiratiebron

Gelukkig is er op Texel, galerie Posthuys in De Koog mooie fragiele kunstwerken met het sneeuwklokje als inspiratiebron.

De hoop en kwetsbaarheid van de natuur mooi vormgegeven. Ellen Geerts (tekeningen op cyanotypie), Gerrie Lulof (keramische sculpturen) en Maurice Christo van Meijel (monoprints en keramiek) presenteren van 18 februari t/m 6 maart 2022 nieuwe sneeuwklokjes.