Verbeeldingskracht

Locaties gecreëerd door bijzondere mensen met verbeeldingskracht en daadkracht. Zo inspirerend! In de eerste drie dagen van deze vakantie naar Texel, al een aaneenschakeling van hoopvolle inspiratie.

Rudi van de Wint – Project de Nollen

Verbeeldingskracht, het vermogen om je een voorstelling in je geest te maken van iets dat (nog) niet bestaat. In mijn optiek is hier een groot gebrek aan. Met als gevolg dat we elkaar na papegaaien. Dat we vastzitten in een desastreus systeem. Ik ben er van overtuigd dat het anders kan.

Oneindige reis

Dat je niet een grote afstand hoeft af te leggen, om te reizen, het heeft bij mij te lang geduurd, voordat ik dit echt goed door had. Rudi van de Wint, laat mij zien, dat verbinding met één plek, prachtige ontdekkingen en inzichten opleveren die de wereld verrijken.

Rudi van de Wint – Project de Nollen

Vlakbij trein station Den Helder Zuid ligt het landschapskunstwerk ‘De Nollen’ van Rudi van de Wint(1942-2006). De afgelopen ruim twintig jaar kwam ik hier regelmatig langs, dit jaar voor het eerst bezocht. Wat hij daar heeft gerealiseerd is een project van wereldformaat.  Zijn zonen hebben vanaf 2006 de plek verder ontwikkeld en onderhouden.

Rudi was schilder, beeldhouwer, architect/bouwer, performer, filmer, tekenaar en tuinman/natuurbeheerder. Een totaal kunstwerk, het gaat niet om één schilderij, sculptuur, landschap of architectuur, maar om de samenhang.
Er is een landschap van verbeelding gecreëerd. Een absolute aanrader.

Tip: Op dit moment is t/m 30 oktober in Stedelijk Museum Alkmaar de overzichtstentoonstelling ‘Reis naar het oneindige’ van de in Den Helder geboren kunstenaar Rudi van de Wint. Het is de allereerste museale overzichtstentoonstelling van zijn gigantische oeuvre ter wereld. Ik ben hier nog niet geweest, maar ga er zeker naar toe.

Het paradijs van Harry

Ruim twintig jaar gaan we minimaal één keer per jaar op vakantie naar Den Hoorn. Een sfeervol klein dorpje in het zuiden van Texel. Je denkt in de loop der jaren zo’n dorp helemaal te kennen. Dat blijkt uiteraard onjuist. Door een mooie ontmoeting mocht ik rondlopen in het levenswerk van Harry Bakker in Den Hoorn Texel. Een bijzonder mens. Hij creëert op Texel zijn eigen paradijs. Hij tuiniert vanaf zijn tiende levensjaar, geheel intuïtief. Kweekt alles zelf op, vanuit zaden of stekjes. Immens veel werk. Zijn tuinen zijn niet openbaar.

Het paradijs van Harry



Ik voel mij zeer vereerd dat ik hier rond mocht lopen. Een exotische jungle op Texel. Veel soorten bamboe, tientallen palmbomen en bananenbomen. Ik beloof Harry om meer uit te zoeken over de bananenboom in Amsterdam bij Anna’s ruigte. Die zelfde avond lees ik in het NRC dat een bananenboom gemiddeld 60 keer per jaar (!!) met gif wordt bespoten. Biologische gifvrij geteelde bananen van Texel, dat is misschien geen slecht idee. Het is wonderlijk dat in een dorpje van een paar honderd huizen zo’n paradijs verstopt ligt.

Het paradijs van Harry

Zielskapje

Jaarlijks bezoek ik de schapenboet waar Ericka Voortman keer op keer een betoverende wereld weet te creëren. Een wereld waar de schoonheid van de natuur, rust en vergankelijkheid, wordt vastgelegd.

Zielskapje in het Boetje van Klemat

Locatie: De monumentale kunstinstallatie ZIELSKAPJE is gebouwd in een voormalige schapenschuur, genaamd het ‘Boetje van Klemat’. Deze staat als een baken in het weiland aan het einde van de Stolpweg, Den Hoorn, Texel. Daarin een kunstwerk van Ericka Voortman [Hendrikje] met soundscape van Severin Candel. De kunstinstallatie is 365 dagen per jaar te bezichtigen!

Deze vakantie op ruim een uur reizen van huis, brengt nu al veel schoonheid. Vandaag bramen en rozenbottels plukken. Jam maken als souvenir.

Texel sneeuwklokjes eiland

Ondanks de storm zijn we veel buiten, we wandelen en fietsen. Wel zoeken we de luwte op van het bos (en ja we letten op, stormschade lijkt hier mee te vallen) In het bos zie je op veel plekken de sneeuwklokjes. Een hoopvol teken dat het voorjaar er aankomt.

Sneeuwklokjes in de Dennen


Op de website van Staatsbosbeheer lees ik dat in 1500 kwam het gewone sneeuwklokje (Galanthus nivalis) naar Nederland. Van oorsprong komt het sneeuwklokje vooral voor in Midden- en Zuid-Europa. Ze werden in Nederland aangeplant bij kloosters en landhuizen. Inmiddels voelen ze zich hier zo thuis dat ze niet meer weg te denken zijn uit de Nederlandse natuur.


Ongeveer 100 jaar geleden kwamen de sneeuwklokjes naar Texel. De sneeuwklokjes teelt kwam echt op gang toen Texelse kwekers vanaf de jaren 50 afreisden naar Frankrijk, om daar wilde sneeuwklokjes te oogsten. Niet om rechtstreeks te verkopen maar om te kweken in gepachte percelen in De Dennen.


Op de verspreidingskaart is goed te zien, dat er veel sneeuwklokjes op Texel zijn
Fietsend langs de sneeuwklokjeskweker zie ik de aarde bedekt met riet. In Trouw lees ik “Dat geeft beschutting”, legt Kikkert uit. “Bovendien slaat het riet bij de groei stikstof op die het later afgeeft, daardoor is het een natuurlijke vorm van bemesting. Dat werkt beter dan kunstmest, want daar hebben sneeuwklokjes de pest aan.” Ik hoop dat de sneeuwklokjes teelt vrij is van pesticiden maar ben daar niet gerust op.

Op de akkers rijden de tractors met “gewasbeschermingsmiddelen”, een deken van gif onder de duinrand. Vrolijk word ik hier niet van.

Sneeuwklokjes als inspiratiebron


Gelukkig is er op Texel, galerie Posthuys in De Koog mooie fragiele kunstwerken met het sneeuwklokje als inspiratiebron.

De hoop en kwetsbaarheid van de natuur mooi vormgegeven. Ellen Geerts (tekeningen op cyanotypie), Gerrie Lulof (keramische sculpturen) en Maurice Christo van Meijel (monoprints en keramiek) presenteren van 18 februari t/m 6 maart 2022 nieuwe sneeuwklokjes.

Één van de eerste lino’s die ik heb gemaakt